کد مطلب:252972 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:274
در تکلیف زوار در حرم مطهر عسکرین
مخفی نماناد تمام قباب سامیه، و عتبات عالیه در همه آن آداب شریكند و زائر در مشاهد بایست به قدر میسور آنها را بجای آورد، اگر شایق است به فیض آن حرم شریف برسد جز یكی از آن آداب كه برای بجا آوردن در حرم مطهر عسكرین علیهماالسلام مانعی پیدا شد كه از امتثال امر الهی زائر معذور است و آن ایستادن نزد قبر مطهر است كه اكنون ضریح منصوب به جای اوست، چه خود را به آن بچسباند یا نچسباند، چنانچه شهید اول رحمه الله در كتاب «دروس» تصریح كرده و فرموده توهم آنكه دور ایستادن ادب است زیرا كه نص وارد شده بر تكیه نمودن بر قبر و بوسیدن آن، و اما آن مانع پس به این اشاره فرموده عالم جلیل و نبیل صاحب كرامات باهره شیخ خضر شلال نجفی رحمه الله كه قبرش در مقابل كوچه سلام نجف اشرف و مزار عموم مجاورین، و محل نذور و تبرك ایشان است، در كتاب «مزار» كه از اجزای شرح كبیر آن مرحوم است بر شرح لمعه و این عین عبارت ایشان است بعد از ذكر زیارت و وداع آن دو امام همام علیهماالسلام:
«نعم لا ریب فی أرجحیة التأخر عن ضریح الهادی علیه السلام بمقدار ذراع أو أزید عند زیارته علیه السلام، لما بلغنا أنه مقدم علی الشباك المنصوب فی عصرنا، و یرشد الیه أنی قد تشرفت بزیارته مع جماعة من العلمآء و الصلحآء، و فیهم من یحمل العلم من العلویین، فأخبرنی بما یقضی بتشویشه و اضطرا به من أنه وقف قریبا من الضریح المشرف مستدبرا للقبلة، و اذا بصوت من الضریح یأمره بالتنحی عن موقفه، و ما ذاك الا لذلك!».
حاصل ترجمه آنكه: شكی نیست در آنكه ارجح در وقت زیارت حضرت هادی علیه السلام متأخر بودن از ضریح مبارك است به مقدار یك ذراع یا زیاده، زیرا كه به ما رسیده كه قبر مطهر پیش از شباكی [1] است كه در عصر ما منصوب [2] است بر آن قبر شریف، آن همان ضریح پولادی شاه سلطان حسین مرحوم است كه در عصر ایشان تاكنون موجود است و تأیید می كند این مقاله را كه من با جماعتی از علما و صلحا به زیارت آن حضرت مشرف شدیم و در میان ایشان بود آنكه حامل علم بود از سادات علویین، (یعنی آیةالله بحرالعلوم چنانچه قرائن عدیده بر آن دلالت كند و صریحا از فقیه عصر و علامه ی دهر شیخ عبدالحسین طهرانی طاب ثراه شنیدم كه
[ صفحه 825]
مراد آن مرحوم همان معظم الیه است)، پس مرا خبر داد به چیزی كه ایشان را مشوش و مضطرب كرده بود به اینكه نزد ضریح مقدس پشت به قبله ایستاده بود، ناگاه آوازی از ضریح مبارك بیرون آمد كه از آنجا ایستاده ی به عقب رو.
و در «تحیة الزائر» گوید: و سببی [برای] دور شدن از آن مكان شریف نیست، مگر آنكه آنچه ذكر شد كه قبر مطهر بیرون است از ضریح و هر كدام از این دو وجه خود كافی است برای رعایت ادب در آن حرم محترم و نزدیك نشدن به ضریح كه سبب شود برای هتك عظیم و ایستادن روی قبر منور آن حضرت [است].
و اما تكلیف در آنجا بعد از رعایت آداب دخول در حرمهای شریفه، پس چهار چیز است:
«نعم لا ریب فی أرجحیة التأخر عن ضریح الهادی علیه السلام بمقدار ذراع أو أزید عند زیارته علیه السلام، لما بلغنا أنه مقدم علی الشباك المنصوب فی عصرنا، و یرشد الیه أنی قد تشرفت بزیارته مع جماعة من العلمآء و الصلحآء، و فیهم من یحمل العلم من العلویین، فأخبرنی بما یقضی بتشویشه و اضطرا به من أنه وقف قریبا من الضریح المشرف مستدبرا للقبلة، و اذا بصوت من الضریح یأمره بالتنحی عن موقفه، و ما ذاك الا لذلك!».
حاصل ترجمه آنكه: شكی نیست در آنكه ارجح در وقت زیارت حضرت هادی علیه السلام متأخر بودن از ضریح مبارك است به مقدار یك ذراع یا زیاده، زیرا كه به ما رسیده كه قبر مطهر پیش از شباكی [1] است كه در عصر ما منصوب [2] است بر آن قبر شریف، آن همان ضریح پولادی شاه سلطان حسین مرحوم است كه در عصر ایشان تاكنون موجود است و تأیید می كند این مقاله را كه من با جماعتی از علما و صلحا به زیارت آن حضرت مشرف شدیم و در میان ایشان بود آنكه حامل علم بود از سادات علویین، (یعنی آیةالله بحرالعلوم چنانچه قرائن عدیده بر آن دلالت كند و صریحا از فقیه عصر و علامه ی دهر شیخ عبدالحسین طهرانی طاب ثراه شنیدم كه
[ صفحه 825]
مراد آن مرحوم همان معظم الیه است)، پس مرا خبر داد به چیزی كه ایشان را مشوش و مضطرب كرده بود به اینكه نزد ضریح مقدس پشت به قبله ایستاده بود، ناگاه آوازی از ضریح مبارك بیرون آمد كه از آنجا ایستاده ی به عقب رو.
و در «تحیة الزائر» گوید: و سببی [برای] دور شدن از آن مكان شریف نیست، مگر آنكه آنچه ذكر شد كه قبر مطهر بیرون است از ضریح و هر كدام از این دو وجه خود كافی است برای رعایت ادب در آن حرم محترم و نزدیك نشدن به ضریح كه سبب شود برای هتك عظیم و ایستادن روی قبر منور آن حضرت [است].
و اما تكلیف در آنجا بعد از رعایت آداب دخول در حرمهای شریفه، پس چهار چیز است:
[1] ضريح و پنجره فولادين.
[2] نصب و قرار گرفتن.